Ik ben in mei met twee koffers naar Tokio verhuisd. Ik slaagde erin mijn weg te vinden in de metro van Tokio en trok mijn koffers naar mijn gedeelde huis. Ik zou de manager om 9.00 uur ontmoeten voor de verhuisafspraak. Ik wachtte buiten op de trap en las mijn boek. Talloze mensen liepen het gebouw in en uit, maar niemand stond toe dat ik in de lobby wachtte. Ik was uitgeput. Uiteindelijk kwam iemand die eerder ging joggen, terug en gaf me toen een waterfles terwijl ze de tuin buiten begon te sproeien. Dat was het begin van de vriendelijkheid die ik ervoer van sommigen in dit deelhuis. 

 

Vervolgens ontmoette ik Cito Wheelington, die wekelijkse kookclubdiners organiseerde. Hij bedacht recepten, leden hielpen me bij het kopen van de ingrediënten en vervolgens gaf hij iedereen aanwijzingen hoe ze het moesten koken. Hij is zo'n geweldig persoon. Echt warm en gastvrij en zeer loyaal aan zijn vrienden. 

 

Na corona wilde ik meer recepten blijven proberen. Uiteindelijk woonde ik in een klein eenkamerappartement, maar dat weerhield me er niet van om mijn ene tafel voor zo ongeveer alles te gebruiken.