Май айында эки чемодан менен Токиого көчүп келдим. Мен Токио метросунда жол таап, баштыктарымды өзүмдүн үйүмдүн жанына тарттым. Мен менеджер менен саат 9да жолугушуу үчүн жолугушум керек болчу. Мен сыртта тепкичте күтүп, китебимди окудум. Сансыз адамдар имараттын ичине кирип-чыгышты, бирок мага эч ким вестибюльде күтүүгө уруксат берген жок. Мен чарчадым. Акыры мурда чуркоо үчүн барган бирөө кайтып келип, сырттагы бакчаны сугарып баштаганда мага суу бөтөлкөсүн берди. Бул мен бул үйдөгү кээ бирөөлөрдүн боорукердигинен башталышы эле. 

 

Мен жума сайын ашпозчу клубунун кечки тамактарын уюштурган Сито Уилингтонго жолугуп кетмекмин. Ал рецепттерди ойлоп тапчу, мүчөлөр мага ингредиенттерди сатып алганга жардам беришчү, анан баарын кантип бышыруу керектигин айтып берчү. Ал ушундай улуу адам. Чынында эле жылуу жана меймандос жана досторуна абдан берилген. 

 

Коронадан кийин мен дагы рецепттерди сынап көргүм келди. Мен кичинекей бир бөлмөлүү батирде жашап калдым, бирок бул менин бир үстөлүмдү дээрлик бардык нерсеге колдонууга тоскоолдук кылган жок.