Мен Токиоға мамыр айында екі чемоданмен көштім. Мен Токио метросының жолын тауып, сөмкелерімді ортақ үйіме апардым. Мен менеджермен кездесуге көшу үшін таңғы 9-да кездесуім керек еді. Мен сыртта баспалдақта күтіп, кітабымды оқыдым. Сансыз адамдар ғимаратқа кіріп-шығады, бірақ мені қабылдау бөлмесінде күтуге ешкім рұқсат бермеді. Мен шаршадым. Ақырында бұрын жүгіруге барған біреу қайтып келді де, сырттағы бақшаны суара бастағанда маған бір бөтелке су берді. Бұл үйдегі кейбір адамдардан көрген мейірімділіктің бастамасы болды. 

 

Мен апта сайын аспаздық клубының кешкі астарын ұйымдастырған Сито Уилингтонмен кездесуге баратын едім. Ол рецептер ойлап табады, мүшелер маған ингредиенттерді сатып алуға көмектеседі, содан кейін ол бәріне оны қалай дайындау керектігін нұсқады. Ол сондай керемет адам. Шынымен жылы, қонақжай және достарына өте адал. 

 

Коронадан кейін мен көбірек рецепттерді сынап көргім келді. Мен бір бөлмелі кішкентай пәтерде тұрдым, бірақ бұл менің бір үстелімді барлығына қолдануға кедергі болмады.