მაისში ტოკიოში გადავედი ორი ჩემოდნით. მე მოვახერხე ტოკიოს მეტროსთან შემოვლითი გზა და ჩანთები ჩემს საერთო სახლამდე ავიღე. მე უნდა შევხვედროდი მენეჯერს დილის 9 საათზე გადასვლისთვის. გარეთ კიბეებზე დაველოდე და ჩემი წიგნი წავიკითხე. უთვალავი ხალხი შემოდიოდა და გამოდიოდა შენობაში, მაგრამ ფოიეში ლოდინის უფლებას არავინ მაძლევდა. დაღლილი ვიყავი. საბოლოოდ ვიღაც, ვინც ადრე წავიდა სირბილით, დაბრუნდა და შემდეგ წყლის ბოთლი მომაწოდა, როცა გარეთ ბაღის მორწყვა დაიწყო. ეს იყო დასაწყისი იმ სიკეთისგან, რომელიც მე განვიცდიდი ზოგიერთისგან ამ საზიარო სახლში. 

 

მე მივდიოდი შევხვდებოდი ციტო უილინგტონს, რომელიც აწყობდა ყოველკვირეულ კულინარიული კლუბის სადილებს. ის მოიგონებდა რეცეპტებს, წევრები მეხმარებოდნენ ინგრედიენტების შეძენაში და შემდეგ ყველას აწვდიდა მის მომზადებას. ის ისეთი დიდი ადამიანია. ნამდვილად თბილი და მისასალმებელი და სასტიკად ერთგული მისი მეგობრების მიმართ. 

 

კორონას შემდეგ მინდოდა გამეგრძელებინა მეტი რეცეპტების ცდა. ბოლოს პატარა ერთოთახიან ბინაში ვცხოვრობდი, მაგრამ ამან ხელი არ შემიშალა ჩემი ერთი მაგიდის თითქმის ყველაფერში გამოყენებაში.