May ayında iki çamadanla Tokioya köçdüm. Tokio metrosunda yol tapdım və çantalarımı pay evimə qədər çəkdim. Təyinat üçün səhər saat 9-da menecerlə görüşməli idim. Çöldə pilləkənlərdə gözlədim və kitabımı oxudum. Saysız-hesabsız insanlar binaya girib-çıxırdılar, amma heç kim mənə foyedə gözləməyə icazə vermədi. Mən yorulmuşdum. Nəhayət, əvvəllər qaçmağa gedən biri geri qayıtdı və çöldəki bağı sulamağa başlayanda mənə bir şüşə su verdi. Bu, bu paylaşım evində bəzilərindən hiss etdiyim xeyirxahlığın başlanğıcı idi. 

 

Mən həftəlik yemək klubu naharlarını təşkil edən Cito Wheelington ilə görüşməyə davam edərdim. O, reseptlər hazırlayardı, üzvlər mənə inqrediyentləri axtarmağa kömək edərdi və sonra hamıya onu necə bişirməyi öyrədərdi. O, belə böyük insandır. Həqiqətən isti və qonaqpərvər və dostlarına qarşı çox sadiqdir. 

 

Koronadan sonra daha çox resept sınamağa davam etmək istədim. Mən kiçik bir otaqlı mənzildə yaşamağa başladım, lakin bu, bir masamdan demək olar ki, hər şey üçün istifadə etməyimə mane olmadı.